جنگ کریمه در دهه ۱۸۵۰، مسلماً جایی بود که این ژانر عکاسی با عکاسان بریتانیایی مانند راجر فنتون (۱۸۱۹-۱۸۶۹) و جیمز رابرتسون (۱۸۱۳-۱۸۸۸)، فلیس بیتو ایتالیایی-بریتانیایی (۱۸۳۲-۱۹۰۹) و کارول ساتماری اتریشی-مجارستانی (۱۸۱۲-۱۸۸۷) که چیزی را ساختند که اکثر مورخان آن را اولین عکس‌های یک درگیری نظامی بزرگ می‌دانند. عکس‌های آنها ممکن است فاقد درام اغلب بی‌رحمانه عکاسی جنگ مدرن باشند، اما با این وجود به عنوان اسنادی قانع‌کننده از ظاهر و به نوعی، تدارکات جنگ اواسط قرن نوزدهم عمل می‌کنند. ظرف چند سال، متیو بردی، الکساندر گاردنر و دیگران جنگ داخلی آمریکا را کامل‌تر و گرافیکی‌تر از فنتون، رابرتسون، بیتو یا هر کس دیگری که در کریمه کار می‌کرد، مستند کردند – نشانه روشنی از اینکه عکاسی چقدر سریع به عنوان یک روش انتقادی گزارش‌دهی جا افتاد. اتفاقاً، برخی از خوانندگان ممکن است ستون حماسی سه قسمتی ارول موریس در نیویورک تایمز را چند سال پیش به یاد بیاورند، زمانی که این فیلمساز و مقاله‌نویس عمیقاً به دو عکس خاص راجر فنتون از جنگ کریمه پرداخت. اگر با آن آشنا نیستید، کل آن را بخوانید. شگفت‌انگیز است.