تیم فوتبال پرسپولیس در چارچوب دور هفتم از مرحله نخست لیگ نخبگان، به مصاف الهلال رفت و با نتیجه ۴ بر یک مقابل زعیم فوتبال آسیا (لقب الهلال) شکست خورد.

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، پرسپولیس سه‌شنبه شب بعد از ۲ هزار و ۶۸۸ روز، یکبار دیگر در دیداری آسیایی چهار بار دروازه‌اش باز شد. تا پیش از این، آخرین دیداری که پرسپولیس ۴ گل در آسیا دریافت کرده بود به سال ٢٠١٧ آن هم مقابل همین تیم الهلال بازمی‌گشت. دقیقا ٧ سال و ۴ ماه بعد از آن شکست سنگین ۴ بر صفر شاگردان برانکو ایوانکوویچ، سرخپوشان پایتخت این بار تحت هدایت کارتال ترکیه‌ای مقابل تیم مطرح و قدرتمند سعودی‌ها متحمل باختی تلخ و ناامیدکننده شدند.

گرچه تا پیش از به صدا در آمدن سوت آغاز دیدار توسط مانینگ داور چینی، هواداران پرسپولیس امیدوار بودند تیم‌شان دست به کار بزرگی بزند و الهلال را در خانه خودش مغلوب کند یا حداقل امتیاز بگیرد. موضوعی که برخی نظرسنجی‌های یکی دو روز گذشته موید آن بود و به نظر می‌رسید بخش قابل‌توجهی از هواداران به ثبت نتیجه‌ای مطلوب برای امیدواری بیشتر به صعود از این مرحله لیگ نخبگان آسیا، خوشبین بودند. اما واقعیت این است که پرسپولیس در شرایطی برابر الهلال قرار گرفت که به معنای واقعی جدالی نابرابر محسوب می‌شد. براساس اعلام برخی منابع، تیم الهلال ارزشی حدود ۱۸۰ میلیون یورو دارد درحالی که ارزش تقریبی تیم پرسپولیس رقمی حدود ۱۶ میلیون یورو است.

تیم قدرتمند سعودی که از حضور ستاره‌هایی، چون ژوائو کانسلو، یاسین بونو، کالیدو کولیبالی، سرگئی میلینکویچ ساویچ، مالکوم و میتروویچ (این بازی غایب بود)، بهره می‌برد، برتری قابل ملاحظه‌ای نسبت به پرسپولیس دارد که نه‌تنها حتی یک ستاره در قد و قواره بازیکنان بین‌المللی الهلال ندارد بلکه تعدادی از بازیکنان فعلی این تیم، از سطح کیفی لازم برای پوشیدن پیراهن این تیم برخوردار نیستند. اسماعیل کارتال، سرمربی پرسپولیس هم بعد از بازی به همین نکته اشاره داشت: «عملکرد بعضی بازیکنان پایین‌تر از سطح انتظار بود. برای حضور در آسیا باید اسکواد قوی‌تری داشت.»

با تمام این اوصاف آنچه حسرت بیشتری میان هواداران فوتبال برانگیخت، تنها به حضور ستاره‌های باکیفیت و گران‌قیمت الهلال مربوط نمی‌شود. در روز‌هایی که فوتبال ایران با مشکل بزرگی به نام کمبود ورزشگاه‌های استاندارد و مجهز، دست و پنجه نرم می‌کند، در فصلی که دو تیم بزرگ پایتخت از میزبانی در ورزشگاه آزادی بی‌بهره بودند و خانه به دوشی از تهران تا اراک و قلعه حسن‌خان را تجربه کردند، تماشای ورزشگاه زیبا، مدرن و مجهز «کینگدام آرنا» ریاض از تلویزیون، چیزی جز حسرت و حسادت نبود؛ حسرت از اینکه کشور ثروتمند ایران از زیرساخت مناسب برخوردار نیست و حسادت برای اینکه مسئولان ورزش و فوتبال عربستان و البته بسیاری دیگر از کشور‌های قاره، چه اهمیت و ارزشی برای هواداران قائل هستند، اما در مقابل اینجا با وجود اینکه هوادار و تماشاگر جزو نقاط قوت فوتبال‌مان محسوب می‌شود، آنها مجبورند با هزار و یک مشکل وارد ورزشگاه‌هایی شوند که غالبا از بدیهی‌ترین امکانات هم برخوردار نیستند.

در جریان بازی هم تصاویر و ویدیو‌هایی از ورزشگاه مدرن و تازه تاسیس کینگدام آرنا توسط کاربران در فضای مجازی و صفحات هواداری منتشر شد که یک معنا و هدف مشترک داشت؛ حسرت و غبطه!