بیوک جدیری؛ قهرمان خوشاخلاق اتومبیلرانی ایران، مردی که با عشق به اتومبیل و روحیه جوانی، سالهاست بر تارک این ورزش میدرخشد. او که از کودکی با اتومبیل عجین شده بود، حالا در سنین کهنسالی نیز همچنان با همان شور و هیجان جوانی، پشت فرمان مینشیند و رکوردهای بسیاری را به نام خود ثبت کرده است. بیوک جدیری نه تنها یک قهرمان اتومبیلرانی، بلکه یک الگوی زندگی برای همه است؛ مردی با قلبی جوان و روحی آهنین که با لبخند به زندگی نگاه میکند و به دیگران یاد میدهد که باید از هر لحظه زندگی، لذت برد. وی که بیش از نیم قرن از عمر خود را وقف اتومبیلرانی کرده، رکوردهای بسیاری را به نامش ثبت کرده و به نمادی ماندگار در تاریخ اتومبیلرانی ایران تبدیل شده است.
به گزارش مجله ماشین، بیوک جدیری، قهرمان خوش اخلاق اتومبیلرانی، هنوز هیجانات دوران جوانیاش را دارد و تشنه سرعت است. وی متولد اول اردیبهشت ۱۳۱۶ در شهر تبریز بوده و برای اولین بار در۶ سالگی پشت فرمان اتومبیل برادرش که قهرمان اتومبیلرانی کشور بود نشست و با اینکه به زحمت پایش به ترمز و کلاچ میرسید اشتیاق زیادی برای یادگیری داشت. از اولین خودروی ایشان میپرسیم: بنز ۱۷۰ دیزل تاکسی. میگوید برای کسب درآمد این خودرو را خریدم، از اول روی پای خودم بودم و کار میکردم و تعمیرات ماشینهایم را خود انجام میدادم.
وی تجربیات فراوانی در مسابقات اتومبیلرانی و رانندگی دارد و به گواه دوستان، به راحتی یافته های خود را با همه به اشتراک میگذارد. حتی کلاسهای آموزش رانندگی حرفهای را برای جوانان برگزار میکند و عقیده دارد اگر جوانان علاقهمند به سمت ورزش اتومبیلرانی اصولی روی بیاورند و زمینه مناسبی برای رشد و پیشرفت آنها در رشتههای مختلف این رشته فراهم شود، در پیست، تخلیه هیجان شده و در محیط شهری و جاده، خود و دیگران را به خطر نمیاندازند. ایشان شعاری دارد: سریع رفتن یا اجرای حرکات نمایشی درخیابان، هنر نیست، قهرمان کسی است که بتواند اتومبیل را به درستی کنترل و متوقف کند.
این پیشکسوت مسابقات اتومبیلرانی کشور، در اغلب موارد لباس قرمز رنگ مسابقات را بر تن کرده وهمیشه شاد و سرحال است و میگوید: زندگی بالا و پایین زیادی دارد که ضمن درگیری با آن برای کسب موفقیتها، نباید اهمیت زیادی به مسائل داد، باید شاد زندگی کرد و به هر اتفاقی لبخند زد. هیچ چیز مهمتر از شادی نیست و تا ۸۷ سالگی را با همین فرمان آمدهام و از نحوه زندگی خود ناراضی نیستم. اطرافیانم از صحبت کردن با من انرژی میگیرند، میخندند و همین موضوع خوشحالم میکند.
ایشان در دهه هفتاد شمسی، مسابقه دادن را با خودروی پراید آغاز کرد و اظهار میدارد: به یاد دارم در یک روز سه کاپ گرفتم؛ با پراید، پیکان و بامو. واقعاً عشقم رانندگی و مسابقه دادن بود. اما در مسابقات مختلف اتومبیلرانی، از سرعت و اسلالوم گرفته تا رالی و کلاسیک همیشه پای یک بامو ۲۰۰۲ سفیدرنگ در میان بود و همه به حضورش در پیست عادت کرده بودند؛ یک بامو خاص که تاکنون حضور در بیش از ۳۰۰ مسابقه را تجربه کرده، اما همچون الماسی در میان همه ماشینهای جدید میدرخشد و برای صاحبش خوشرکابترین ماشین دنیاست.
بامو ۲۰۰۲ مدل ۱۹۷۲ که مورد علاقه ایشان است و میگوید: این بامو دیگر به نماد من تبدیل شده، وجب به وجبش را میشناسم. احتمالاً باید این بامو کلاسیک را هم، همانند مالکش مقامآورترین خودروی ایران بنامیم، زیرا نمونه دیگری سراغ نداریم که این همه موفق باشد! موضوع زمانی عجیب میشود که متوجه میشویم خودرو با وجود بارها شرکت در مسابقات، تصادف نداشته است!
وی مدتی قبل در یک برنامه تلویزیونی، همین بامو ۲۰۰۲ که با آن به اوج شهرت رسیده بود را به نفع سیلزدگان به حراج گذاشت؛ اما عده زیادی از دوستان وی که با این ماشین خاطره دارند مانع این کار شدند و همگی تصمیم گرفتند به جای فروش ماشین، کمک های نقدی خود را جمع کرده و تقدیم سیل زدگان کنند که خدا را شکر موفق هم شدند.
چرا این بامو ۲۰۰۲ تا این اندازه خاص است؟
این خودرو از همان ابتدای مسیر حرفهای بیوک جدیری همراه او بوده و در تمام فراز و نشیبهای زندگی، همواره به وی پایبند و وفادار مانده است.اسطوره اتومبیلرانی کشور به این خودرو عشق میورزد و آن را عضوی از خانواده خود میداند و با آن ارتباط عمیقی دارد.این خودرو به نمادی از موفقیت و پیروزی در مسابقات اتومبیلرانی تبدیل شده و هر بار که در جایی ظاهر میشود، همه نگاهها به سمت آن جلب میگردد. با توجه به تعداد بالای مسابقاتی که در آن شرکت کرده، سالم ماندن آن بسیار حیرتانگیز است. این موضوع نشاندهنده نگهداری از این خودرو و همچنین کیفیت بالای ساخت ۲۰۰۲است اما برای آنکه این اتومبیل خاص در تاریخ اتومبیلرانی کشورمان ماندگار شود نیاز به یک بازسازی حرفه ای توسط شخصی کار بلد بود.
اخیراً این ب ام و۲۰۰۲ توسط مردی که ماشینهای کلاسیک را احیا میکند یعنی آقای صفا احمدی که نامی آشنا در دنیای خودروهای کلاسیک ایران بوده، بازسازی شده است. وی با عشق و علاقهای وصفناپذیر به خودروهای قدیمی، به نوعی به آنها جان دوباره میدهد و عقیده دارد هر کدام از این ماشینها، داستانی برای گفتن داشته، داستانی از یک دوره زندگی، از یک سبک طراحی و از یک تکنولوژی خاص که باید ماندگار شوند و حالا بیوک جدیری قصد دارد این خودرو و تمام کاپهایش را به موزه اهدا کند تا نسلهای آینده نیز بتوانند از این گنجینه ارزشمند اتومبیلرانی ایران دیدن کنند.
بیوک جدیری، نمادی از تلاش، پشتکار و عشق به ورزش است. او با وجود سن بالا، همچنان با همان شور و هیجان جوانی، به فعالیت در زمینه اتومبیلرانی ادامه میدهد و به ما یاد میدهد که هیچگاه برای رسیدن به رویاهایمان دیر نیست و با تلاش و پشتکار میتوانیم به موفقیتهای بزرگی دست پیدا کنیم.
گالری تصاویر
نویسنده: محمدجواد شبیری
source