‌ خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: سالیان درازی است که مؤمنان زندگی در دولت حجت الهی را از خداوند درخواست می‌کنند و آروزی ظهور را به دل دارند. این آرزویی است که تنها با «رجعت» محقق می‌شود. رجعت به معنای بازگشت و زنده شدن گروهی از مردگان و بازگشت آنان به دنیا در دوران حضرت مهدی (عج) است.

زمانی که دوران غیبت امام زمان (عج) به پایان برسد و دولت کریمه الهی با ظهور و قیام ایشان آغاز شود رجعت امامان معصوم (ع) همراه با اصحاب ایشان اتفاق خواهد افتاد تا عمر زمین به پایان برسد و روز موعود فرا رسد. اما باید بدانید که امام حسین (ع) یکی از اولین کسانی هستند که در آن دوران و پس از قیام امام زمان (عج) رجعت کرده و به دنیا باز می‌گردند.

زمانی که از امام صادق (ع) پرسیدند رجعت صحیح است فرمود: آری، نخستین کسی که می‌آید حسین (ع) است که بعد از ظهور قائم می‌آید. حال که فقط ساعاتی تا ظهر عاشورا باقی است در نهمین روز از چلّه شعور «مجله مهر» روایتی را می‌خوانیم که در آن رجعت امام حسین (ع) نقل شده است. این روایت از کتاب حکمت‌نامه امام حسین (ع) نقل می‌شود که به قلم مرحوم آیت‌الله محمدی ری شهری به قلم تقریر درآمده است.

مژده دهید! اگر ما را بکشند بر پیامبرمان در می‌آییم

به نقل از جابر، از امام باقر (علیه السلام): امام حسین پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: پیامبر خدا (به من) فرمود: «پسر عزیزم! تو به زودی به سوی عراق کشانده می‌شوی و آن سرزمینی است که پیامبران و اوصیای پیامبران، آن را دیده‌اند و آن سرزمینی به نام “عمو را” است و تو در آنجا شهید می‌شوی و گروهی از همراهانت با تو به شهادت می‌رسند که آنان، درد شمشیرها را حس نمی‌کنند.» (پیامبر) سپس تلاوت فرمود: «گفتیم: ای آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت باش. آتش جنگ، بر تو و بر ایشان سرد و سلامت است.»

من، نخستین فردی هستم که از قبر بیرون می‌آیم و خروجم با خروج امیرمؤمنان و قیام قائم و زندگانی پیامبر خدا همراه می‌شود پس مژده دهید که به خدا سوگند، اگر ما را بکشند، بر پیامبرمان در می‌آییم. سپس آن مقدار که خدا بخواهد، درنگ می‌کنم و من، نخستین فردی هستم که از قبر بیرون می‌آیم و خروجم با خروج امیرمؤمنان و قیام قائم و زندگانی پیامبر خدا همراه می‌شود.

سپس، سفیرانی از آسمان از نزد خدا بر من فرود می‌آیند که تا آن زمان، بر زمین فرود نیامده‌اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و افواج فرشتگان، بر من فرود می آیند و محمد و علی و من و برادرم و همه کسانی که خدا بر ایشان منت نهاده است سوار بر مرکب‌هایی از مرکب‌های خداوند، اسبانی رنگارنگ از جنس نور که هیچ مخلوقی بر آنها سوار نشده، فرود می آییم.

سپس، محمد (صلی الله علیه و سلم) پرچمش را برافراشته می‌سازد و آن را به همراه شمشیرش به قائم ما می‌سپارد… و برکت، از آسمان به زمین نازل می‌شود تا آنجا که درخت از سنگینی بار میوه اش که خدا برای آن خواسته، می شکند و میوه زمستان را در تابستان می‌خورند و میوه تابستان را در زمستان؛ و این، سخن خدای متعال است: و اگر اهل شهرها ایمان می‌آوردند و پرهیزگاری پیشه می‌کردند، برکاتی از آسمان و زمین برایشان می‌گشودیم؛ اما دروغ انگاشتند.

سپس، خداوند، کرامتی به پیروان ما می‌بخشد که چیزی در زمین و آنچه در آن است، بر ایشان پنهان نمی‌ماند تا آنجا که مرد می‌خواهد بداند خانواده‌اش چه می‌کنند پس به آنان از آنچه می‌کنند خبر می‌دهد.