«تای چی» یک هنر رزمی با حرکات آرام و ملایم است. اکنون، یک مطالعه جدید نشان داده که انجام ورزش تای چی علاوه‌بر یادگیری دفاع شخصی، می‌تواند با علائم بیماری پارکینسون هم مقابله کند. طبق مطالعات انجام‌گرفته طی 5 سال، تمرین یک ساعته تای چی (دو بار در هفته) به مدت شش ماه می‌تواند پیشرفت پارکینسون را کاهش دهد.

براساس گزارش سازمان پارکینسون انگلستان، حدود 10 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به بیماری پارکینسون هستند. این بیماری بر تولید دوپامین در مغز تأثیر می‌گذارد و هنوز علت دقیق و درمان آن ناشناخته مانده است.

بااین‌حال، محققان برای شناسایی علت اصلی پارکینسون و مبارزه با اثرات آن درحال تلاش هستند. در سال جاری میلادی، پزشکان نشانگری را در شبکیه چشم شناسایی کردند که ممکن است منجر به این بیماری شود. اما اکنون یک مطالعه جدید راه ساده‌ای برای جلوگیری از پیشرفت پارکینسون پیشنهاد می‌دهد: هنر رزمی باستانی تای چی.

مقابله با پیشرفت پارکینسون با ورزش تای چی

طبق مطالعات قبلی، تمرین یک ساعته تای چی (دو بار در هفته) به مدت شش ماه به مقابله با چندین اثر پارکینسون کمک می‌کند. انجام این تمرین، سرعت راه‌رفتن و ثبات وضعیت بیماران را بهتر می‌کند و باعث افزایش کیفیت زندگی آن‌ها می‌شود.

در مطالعه جدید، هدف محققان چینی این بود که ببینند آیا تمرین طولانی مدت تای چی تأثیر بیشتری خواهد داشت یا خیر. بنابراین آن‌ها دو گروه از بیماران مبتلا به پارکینسون را به مدت بیش از پنج سال، از 2016 تا 2021 مورد آزمایش قرار دادند. گروه اول متشکل از 147 بیمار بود که طبق برنامه تعیین‌شده در مطالعه قبلی، تای چی تمرین کردند: هفته‌ای دو بار و هر بار یک ساعت. گروه دوم که شامل 187 بیمار بود در این فعالیت شرکت نکردند.

مشابه مطالعه قبلی، محققان این‌بار نیز شاهد کندشدن سرعت پیشرفت بیماری در تمرین‌کنندگان تای چی بودند. کسانی که در این تمرین شرکت کردند براساس طیف وسیعی از معیارها، در طول مطالعه وضعیت بهتری داشتند. در پایان دوره مطالعه، تنها 87.5 درصد از افرادی که به انجام تای چی مشغول بودند نیاز به افزایش داروهای خود داشتند. در گروه دوم این عدد 96 درصد بود.

در گروه تای چی، میزان اختلال حرکتی 1.4 درصد در مقابل 7.5 درصد در گروه دوم بود. توهمات در گروه دوم کمی بیش از 2 درصد گزارش شد، اما تمرین‌کنندگان تای چی این علامت را تجربه نکردند. همچنین تنها 3 درصد از گروه تای چای دارای اختلال شناختی خفیف بودند، درحالی‌که 10 درصد از گروه دوم این ویژگی را نشان دادند.

نتایج این تحقیق در مجله Journal of Neurology, Neurosurgery & Psychiatry منتشر شده است.